Prolog

Czuje tylko ból i ciemność, nie mogę uwierzyć w to co się dzieje. Klęczę na ziemi zalana łzami a nade mną stoi osoba za którą wskoczyłabym w ogień. Moja siostra, moja siostra stoi z czerwonym mieczem rozświetlającym wszystko dookoła. Nie chciałam się bronić, nie chciałam stawać z nią do walki. Podniosłam głowę a z moich oczu polały się łzy. Spojrzałam w jej złote oczy wyrażające jedynie nienawiść. Czemu? Dlaczego? Tylko te słowa nasuwały mi się do głowy. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego przeszła na ciemną stronę? Nigdy bym jej o to nie podejrzewała. A teraz stoi nade mną i za chwilę zada ostateczny cios. Za prawdę nie była nigdy jedi tak jak ja ale była dobra. Nie chciała niczyjej śmierci. Kocham ją i wiem że ona też mnie kocha. I choć, że pochłonęła ją nienawiść to wiem, że tkwi w niej odrobina dobra. Czekałam na śmierć z ręki osoby którą kocham, osoby dla której zrobiłabym wszystko. Nikt nie wiedział, że mam siostrę. Ona chciała żeby była to tajemnica, dlatego zarówno moi przyjaciele jak i mój mistrz nic nie wiedzieli. A teraz zniknę na zawszę, zadam im ogromny ból. Nie wiem nawet jak to się stało, jakim cudem jestem tu. Z siostrą nie widziałam się dłuższy już czas. Zapewne wtedy skusiła się na urok ciemnej strony. Nie mogę uwierzyć że mnie zdradziła, że nie dotrzymała obietnicy że nigdy się nie skrzywdzimy. Zawsze byłyśmy razem nawet wtedy kiedy trafiłam do zakonu. Nawet wtedy byłam blisko z siostrą. Zawsze razem, zawsze nierozłączne... Spojrzałam ostatni raz w jej zimne oczy które kiedyś tętniły życiem. Z oczu polały mi się ostatnie łzy, a ona się zaśmiała i wbiła mi ostrze prosto w serce.

Krzyknęłam, i zerwałam się z łóżka z łzami w oczach. Byłam w pokoju, w świątyni. Cała drżałam z przerażenia. Ktoś mnie przytulił, jakieś silne umięśnione ramiona przytuliły mnie do siebie. Nie wiedziałam kto to, nie miałam czasu się zastanawiać. Przytuliłam się do niego a z oczu cały czas lały mi się łzy. Nie mogłam uwierzyć w to co się stało. Dopiero po paru minutach dotarło do mnie że to tylko zły sen. Ale czy na pewno to był sen? A może była to wizja przyszłości? Może to się ma stać już niedługo? Nie, to nie miało prawa się stać. Kiedy otrząsnęłam się z szoku i przerażenia zaczęłam się zastanawiać kto mnie trzyma? Kto był w moim pokoju jak spałam? Oderwałam się od osoby i wtedy dopiero zrozumiałam, że to mój mistrz. Jego wyraz twarzy mówił, że wszystko będzie dobrze i że się ułoży. Wytarłam szybko oczy z których ciekły strumienie łez. Nie chciałam o tym z nikim rozmawiać. Nie byłam gotowa i może to był mój błąd? Może powinnam wszystko mu powiedzieć? Pomógłby mi, jest moim mistrzem. Ale jakby zareagował jakby się dowiedział, że go okłamywałam. 

Nie nikomu o tym nie powiem. Rada uznałaby ją za zagrożenie i nie wiadomo jakby się potoczyły dalej jej losy.