Rozdział 9

      Zerwałam się gwałtownie z łóżka z krzykiem. Poczułam jak silne ręce opierają się na moich ramionach i kładą mnie z powrotem. Widział przed sobą rozmazane plamy wszystko było niewyraźne. Do mojego umysły docierały głosy. Nie potrafiłam rozpoznać kto mówi i co. Dopiero po paru dłuższych minutach mój wzrok zaczął się wyostrzać a ja dostrzegłam Anakina. Mówił coś do mnie... Nie rozumiałam jego słów było dla mnie to jak zupełny bełkot. Po chwili podszedł do mnie robot medyczny i wstrzykną mi zielony płyn do żył. Poczułam się jakby ktoś oblał mnie zimną wodą. Chwyciłam się za głowę i zaczęłam już normalnie słyszeć.

 - Ahsoko - usłyszałam przejęty głos mojego mistrza i spojrzałam na niego. Jego twarz wyrażała niepokój. Rozejrzałam się widząc, że nie znajduję się w swoim pokoju.

 - Co? Gdzie...? Misja...? - zaczęłam bełkotać nie umiejąc ułożyć prostego zdania.

 - Uspokój się już wszystko dobrze. Jesteś w szpitalu - odpowiedział siadając na moim łóżku.

 - A co z misją? - zapytałam. No nie mówiąc cieszyła mnie myśl, że nie polecę na Shili i że nie narażę się na kontakt z moją rodzinką.

 - Pięć dni temu mieliśmy odlatywać... - zaczął ale od razu mu przerwałam.

 - Pięć?! Jak to pięć?! - spytałam siadając.

 - Byłaś nieprzytomna przez pięć dni uzdrowiciele mówią, że... - zawahał się czy mi powiedzieć. Poczułam, że nie jest pewny.

 - Że... - zachęciłam go do mówienia.

 - Mówili, że przez cały czas doznawałaś czegoś w rodzaju wizji - powiedział i zaczął obserwować moją twarz. Przypomniałam sobie tego gościa i to, że gadał o jakiejś grze ale nie mogło mu to zajęć pięć dni. Nie rozumiałam tego dlaczego aż tak długo to trwało i co z zasadami? Miałam je przecież poznać. Odgoniłam wszystkie myśli na bok widząc, że Anakin próbuje mi czytać w głowie. Spojrzałam na niego i wyczytałam zmartwienie z jego oczu.

 - Ahsoko... - podjął próbę wyłudzenia ze mnie informacji - Czy możesz mi powiedzieć co się działo przez te pięć dni? - zapytał. No a więc przede mną wyzwanie skłamać czy nie? Mogłabym trochę skłamać i trochę powiedzieć prawdy.

 - No a więc... Dla mnie to nie trwało jak pięć dni tylko jak dziesięć minut - powiedziałam uciekając wzrokiem licząc na to, że nie zapyta co trwało 10 minut.

 - No dobrze ale co to było? - spytał. Moja nadzieja pękła jak bańka mydlana.

 - Eee... no trudno stwierdzić... - zaczęłam kłamać a mój mistrz od razu to wyczuł. 

 - Ahsoka, mów prawdę - powiedział swoim nauczycielskim tonem.

 - No ale ja nie pamiętam - palnęłam a po chwili zaczęłam żałować tej decyzji.

 - Nie ufasz mi? - zapytał. No i znowu ta pogawędka o zaufaniu przecież przerabialiśmy ją już tyle razy - powiedziałam sobie w myślach.

 - Ufam ci mistrzu - odpowiedziałam znużonym głosem.

 - To dlaczego mi nie powiesz? - zapytał a ja umilkłam gryząc górną wargę. Może zapomni - przeleciała mi niemożliwa myśl.

 - Ahsoka, co widziałaś? Możesz mi powiedzieć - powiedział spokojnym głosem a mi przypomniały się słowa psychopaty ze snu, że jak komuś powie to on umrze. Przeszły mnie dreszcze na myśl, że jeden z jej bliskich osób mógłby zginąć. Do tego cały czas mąciła mnie myśl kim jest ten cały człowiek ze snu i jakim cudem mógł się tam znaleźć. Przez moment chciałam zapytać mistrza czy to możliwe ale w porę ugryzłam się w język. Całe moje zastanowienia trwały bardzo krótko.

 - Nie mogę - powiedziała cicho nie wierząc, że naprawdę to zrobiłam. Anakin spojrzał na mnie i przeszył mnie tym swoim spojrzeniem.

 - Co oznacza, że nie możesz? - spytał trochę zdezorientowany.

 - Ja... - głos zaczął mi się łamać a sama zaczęłam się jąkać - Ja... Nie mogę... Prze-pra-szam...

 - Ahsoka, uspokój się i powiedz co się dzieje. Chcę ci pomóc ale żeby to zrobić musisz mi zaufać. Rozumiesz? - spytał i spojrzał w moje oczy. Chciałam się odezwać i zacząć kłamać kiedy usłyszałam wewnątrz głowy głos.

 - Gra rozpoczęta. Czas ustawić pionki - powiedział męski głos należący na 90% do osoby z ze snu. Momentalnie się wystraszyła i poczułam zimny dreszcz w okolicach karku. Cała zesztywniałam. A po chwili wszystko się rozmyło i poczułam jak moje bezwładne ciało upada. Zanim dostrzępnie straciłam przytomność usłyszałam głos mojego mistrza.

 - Ahsok! Co! Pomocy! Wezwijcie lekarza! - krzyczał a potem był jedynie ciemność.

---

 - Co z nią? - zapytał Skywalker cały czas krążąc po pokoju w którym leżała uczennica. Droid medyczny stał nachylony nad padawanką wybrańca i pobierał jej krew do badań.

 - Nie wiemy mistrzu Jedi. Sądzę, że tutaj medycyna nie pomoże jest w pewnym rodzaju śpiączki - odparł droid dodając po chwili - Zrobimy badania by się upewnić.

W tym momencie do sali wszedł Obi-wan z Brunem.

 - Co z nią? Słyszeliśmy, że się wybudziła - zaczął Kenobi na powitanie.

 - Na niecałe dziesięć minut a później znowu to się stało.

 - Co mówią lekarze? - zapytał czarnowłosy chłopak spoglądając na przyjaciółkę.

 - Twierdzą, że jest w pewnym rodzaju śpiączce i że medycyna tu nic nie ale na wypadek zrobią badania - powiedział zmęczonym głosem Anakin. Od pięciu dni czuwał przy niej nie odchodząc ani na chwilę.

 - Rozmawiałem z Luminarą... - podjął się rozmowy Kenobi - Twierdzi, że Ahsoka doświadczała wizji.

 - Tak wiem. Rozmawiałem z nią - powiedział młodszy Jedi.

 - A Soka coś mówiła jak się wybudziła - zapytał Bru spoglądając na rycerza.

 - Kiedy się wybudziła spytałem ją o to ale powiedziała, że nie może nic powiedzieć - odparł Anakin opierając się o brzeg łóżka padawanki. Droid robiący badania w tym momencie wyszedł.

 - Dlaczego nie może powiedzieć? - spytał zaintrygowany Obi-wan.

 - Kiedy ją o to zapytałem straciła przytomność - odparł patrząc na bladą twarz uczennicy. Wszyscy milczeli a po chwili urządzenia podłączone do ciała padawanki zapaliły się na czerwono. Anakin nerwowo podbiegł do Ahsoki i dotknął jej ramienia. Kidy tylko oparł całą dłoń na jej chudej ręce ta krzyknęła i zerwała się do pozycji siedzącej. 

 - Wszystko dobrze - powiedział Skywalker próbując uspokoić dziewczynę. 

 - Gra rozpoczęta. Śmierć. Jedi. Sithowie. Pionki. Kości zostały rzucone. To co dobre w pył się zamieni a ci którzy polegli powstaną aby nieść grozę i terror. Ludzie zginął i nikt im nie pomoże. Koniec Jedi jest bliski - zaczęła recytować Ahsoka jak zahipnotyzowana jej oczy były niebieskie ale nieobecne. Nie miała prawie źrenic. 

- Gra rozpoczęta. Śmierć. Jedi. Sithowie. Pionki. Kości zostały rzucone. To co dobre w pył się zamieni a ci którzy polegli powstaną aby nieść grozę i terror. Ludzie zginął i nikt im nie pomoże. Koniec Jedi jest bliski. Gra rozpoczęta. Śmierć. Jedi. Sithowie. Pionki. Kości zostały rzucone. To co dobre w pył się zamieni a ci którzy polegli powstaną aby nieść grozę i terror. Ludzie zginął i nikt im nie pomoże. Koniec Jedi jest bliski. Gra rozpoczęta. Śmierć. Jedi. Sithowie. Pionki. Kości zostały rzucone. To co dobre w pył się zamieni a ci którzy polegli powstaną aby nieść grozę i terror. Ludzie zginął i nikt im nie pomoże. Koniec Jedi jest bliski - powtarzała jak najęta nie przestając ani na chwilę. Anakin z Obi-wanem i Brunem nie mogli uwierzyć w jej słowa. Starsi Jedi wysłali Bruna po uzdrowicieli wydawało im się, że Ahsoka jest opętana.

---

Witajcie Jedi i Sithowie i Inkwizytorzy!

Tym pięknym akcentem kończymy dzisiejszy rozdział. Nie chce mi się tutaj pisać ale coś chyba muszę. A więc w mam nadzieję że nie zanudziłam was na śmierć tym rozdziałem.

Dedyk dla Magdy która miała wczoraj urodziny - Jeszcze raz WSZYSTKIEGO NAJ!!!

NMBZW