Rozdział 8

Mój piękny dramat, został zniszczony przez Eire...   

----

      Późny wieczór, Ahsoka siedziała na łóżko i wpatrywała się w martwy punkt na ścianie. I co mam teraz zrobić?- zadręczała się tym pytaniem. Powiedzieć czy nie powiedzieć oto jest pytanie. Zaufać czy nie? Nie chciała wracać na Shili zostawiła tam tyle miłych, beztroskich wspomnień ale zawsze na słowo dom czuła ból. A teraz kiedy jej bliźniacza siostra mogłaby zostać Sithem... Nie chciała tam wrócić, nie chciała spotkać swojego brata którego tak kochała. Przypomniała sobie jego słowa, przypomniała sobie jak mówił, że ją kocha, że jest dla niego najważniejsza. Przypomniała sobie jak mówił, że zostanie wielką Jedi... Pamiętała jak Eli (WoW mamy imię brata... Eli to skrót od imienia Elver albo Eliver kto jak woli) nie był przekonany do ich siostry. Zawsze uważał, że jest jakaś ''dziwna'' może on już wtedy coś czuł... Ale dlaczego nie Soka? Przecież jako siostry a do tego bliźniaczka jednojajowa powinna to czuć. Między nimi od zawsze była silna więź. Zanim trafiła do zakonu Eli i Katya (czyt. Katyja) (OMG czyżby to imie siostry?! Oj coś chyba mam dużo weny... No ale Katya to imię siostry Soki skróty to Kati, Kat i później się coś jeszcze wymyśli.) poprosili ją by o nich zapomniała, by żyła pełną życia i pamiętała, że zawsze może wrócić. Wiedzieli, że jej decyzja o zostaniu Jedi wiele zmieni... Eli dałby wszystko żeby to Kati podjęła inną decyzję. Soka była dla niego ważniejsza, bardziej ją kochał nie wiedział czemu ale tak było. Nie chciał żeby sama leciała na Coursant, kiedy usłyszał jej odpowiedź próbował przekonać Kat żeby też leciała. Sam żałował, że nie może z nią lecieć ale nie był czuły na moc w dodatku był już za stary. Jedi przyjmowali dzieci do siedmiu lat a on już wtedy miał dziesięć. Był starszy od Ahsoki i Katyi o pięć lat (jak trudno odmienia się to imię... Katya chyba głupszego nie było... A Eli mi się myli z Oli i Olivierem). Ahsoka nie miała z nim kontaktu tak samo jak z swoimi rodzicami. Mizear i Kalita Tano byli rodzicami Ahsoki. Mizear - ojciec Soki - był jednym z ważniejszych urzędników na Shili i w dodatku był spokrewniony z rodziną królewską Vashhe. Jego siostra nosiła to nazwisko po wyjściu za mąż a więc rodzina Tano była w pewien sposób powiązana z tronem... No ale oprócz tego był doradcą najwyższej wysokości, jego żona Kali była jedną z dworek księżniczki. Natomiast Eliver był od ponad roku senatorem Shili. A jeśli chodzi o Katye w wieku dziesięciu lat przeprowadziła się na Coursant do ciotki...

      Ahsoka opadła na łóżko zmęczona. Miała już dosyć tego życia ale nie mogła z nim skończyć. O nie tak łatwo się nie poda! Nie ma mowy. Odnajdzie Al-traxa, przemówi siostrze do rozsądku i wszystko wróci do normy. A co z tą wycieczką na Shili? Jechać czy nie? Tyle pytań rozwalało jej głowę a ona nie mogła nic zdecydować. Nie chciała jechać i mogła udawać chorą ale coś jej mówiło, że powinna. Ale jechanie na Shili groziło kontaktem z rodziną ( straciłam mój charakter pisania przez gadanie o kucykach pony z May...). Jechać, nie jechać, jechać, nie jechać, jechać, nie jechać- zaczęła wyliczankę. Lecieć, nie lecieć, lecieć, nie lecieć...- i tak przez 10 minut. Chyba i tak nie ma wyboru postanowiła polecieć ale nie wywołało to u niej radości ani euforii. Po chwili zasnęła. 

Ciemno... zimno... głucha cisza... Przeraźliwa głucha cisza i nic więcej... Gdzie jestem?- tylko to pytanie nasuwało mi się do ust. Gwałtownie się odwróciłam i rozejrzałam wokół. Nie potrafiłam nic dostrzec oprócz przeraźliwej ciemności. Strach przeszywał mnie na wylot. Nie wiem czego się bałam ale czułam tylko strach. Nerwowo chwyciłam za pas gdzie powinien zwisać mój miecz... Pustka- nic nie było. Zaczęłam przeraźliwie go szukać... Usłyszałam kroki... Ktoś się do mnie zbliżał. Przełknęłam ślinę i zacisnęłam ręce w pięści. Już po mnie, już po mnie, już po mnie...- cały czas sobie powtarzałam. Zaczęłam cały czas się obracać. Nie słyszałam napastnika, nie widziałam go a co najgorsze nie czułam. Moje zmysły zawodziły tak samo jak moc. Czułam, że jej nie mam tak jakbym nie mogła jej użyć. Moje dziedzictwo - zmysły togrutańskie - także zawodziły. Poczułam w pewnej chwili nieznośny ból głowy. Złapałam za nią i z krzykiem opadłam na kolana. Usłyszałam śmiech... szatański śmiech... Nie rozpoznałam go, czułam, że należał do faceta i że... Czuła więź z tym psychopatą który śmieje się jak wiedźma (albo przynajmniej jak Eira w 5 klasie... nigdy tego nie zapomnę). Po chwili z mroku wyłoniła się sylwetka dwudziestoletniego mężczyzny. Był dobrze zbudowany a na twarzy miał hełm. Miał długie czarne spodnie i ciemną koszulkę na krótki, szeroki rękaw. Poczułam lęk ale i też pewnego rodzaju spokój.

 - Kim jesteś? I gdzie ja do ciemnej dziury się znajduję?!- zaczęłam pytać postać stojącą przede mną. Mój strach miną, o dziwo czułam się... bezpieczna.

 - Nie musisz się mnie bać...

 - Ja się nie boje- przerwałam mu wypowiedź.

 - Nie boisz, bo wiesz, że nic ci nie zrobię. Nie mogę cię skrzywdzić nawet gdybym chciał a tego nie chce.

 - Dlaczego nie możesz mnie skrzywdzić? I kim ty do licha jesteś?!- zapytałam wkurzona i trochę przerażona całą tą sytuacją. Facet był ode mnie silniejszy i to bez dwóch zdań.

 - Jestem tym którego szukasz, tym którego pragniesz zabić a jednakże pragniesz zadać mu setki pytań, tym kto ma chronić cię i nie tylko cię przed tym co ma się stać. Tym który będzie stał i po twojej stronie i po stronie twego wroga, tym któremu możesz zaufać oraz tym który cię zdradzi kiedy przyjdzie na to pora.

 - Super, że mi wszystko objaśniłeś- mruknęłam analizując jego słowa. Stał i mi się przyglądał.

 - Możesz przestać? Próbuje się domyślić kim ty do licha jesteś! I w ogóle gdzie ja się znajduje!- zaczęłam się wydzierać a on stał tak jak stał.

 - Jesteśmy w twoim śnie- powiedział bez większego uczucia.

 - Chwilunia jak to w moim śnie! Włamałeś mi się do mózgu! ( i tak kończy się przesiadywanie z Eirą).

 - Nie krzycz. Muszę ci objaśnić zasady gry- powiedział i obszedł wokół mnie.

 - Jakiej gry?!- zapytałam zdziwiona co on mówi? Może za chwile zagramy w chińczyka (Eira, jak ja cie nie znoszę won z mojego bloga... U mnie nie będą grać ani w chińczyka ani w nic... Niszczysz mój dramatyczny akcent... Wynocha stąd!!! i tak się ciesz że to wstawiłam...). 

 - Sama zaczęłaś tą grę. Byłaś bezpieczna mogłaś się nie wychylać ale nie ty od razu zaczęłaś szukać swojej siostry...

 - Co?! Skąd o tym wiesz! Co wiesz o Katyi?!

 - Trafiłaś do Jedi w młodym wieku dlatego nie poznałaś prawdy. Twoja siostra już ją odkryła na ciebie też przyszedł już czas. Pamiętaj, że jesteś w tym sama. Twoi przyjaciele nie mogą wiedzieć. Każdy kto pozna grę umrze oprócz wybranych. Z czasem wszystko zrozumiesz- powiedział i dotknął mojego czoła. Poczułam wirowanie w głowie i brzuchu jakbym zaraz miała zwymiotować. Zaczęłam spadać. Oczy zaczęły mi się kleić aż nie mogłam już walczyć podałam się. Czułam ja spadam jak lecę w dół i w dół... Aż wszystko znikło.

---

Witajcie Katyjowie!!!

A więc zacznijmy od dobrych wieści; mamy imiona!!! Niedługo dodam postacie do zakładki bohaterowie... No kim jest ten gościu? I ogólnie co sądzicie o rozdziale? Piszczcie komentarze bo to motywuje... Eira próbowała zrobić z tego komedie i większość jej popierniczonych tekstów wywaliłam... No ale zostawiłam jej tam coś żeby nie było że jestem potworem.

Dedyk dla Lis

NMBZW

p.s Eira jak nazwiesz mnie jeszcze raz Schabowym to uduszę!